مفهومی به اسم «الگوی عمل ثابت» وجود دارد که طبق تعریف به یک توالی رفتاری غریزی گفته می‌شود که با یک محرکت شروع می‌شود و به طور کامل تا پایان پیش می‌رود و همواره به یک شکل انجام می‌گیرد.
یک مثال معروف آن در خیلی از پرنده‌هایی که روی زمین لانه می‌سازند، مثل غاز، مشاهده می‌شود. وقتی تخم از لانه بیرون می‌افتد، غاز بلند می‌شود می‌رود دنبال تخم و با حرکات زیگ‌زاگی منقارش تخم را به لانه برمی‌گرداند.
اگر یک محقق کوشا در حین این که غاز با حرکات زیگ‌زاگی منقارش مشغول بازگرداندن تخم به لانه است، تخم را از جلوی منقار غاز بردارد، غاز به کار خودش ادامه می‌دهد. یعنی علی‌رغم این که دیگر تخمی جلوی منقارش نیست، حیوان بیخیال نمی‌شود و تا لانه زیگ‌زاگی می‌زند.
به نظر می‌رسد بر احوال‌پرسی‌های انسانی نیز الگوی مشابهی حاکم است. بعضی از ما یک الگوی «سلام. چطوری؟ خوبی؟» داریم که طبق تعریف، با یک محرک شروع می‌شود (دیدن یک رفیق) و وقتی به راه افتاد، به طور کامل تا پایان پیش می‌رود و همیشه هم به یک شکل انجام می‌گیرد.
مثلا حتما پیش آمده که دوستی به سرعت موتورسیکلتی که خیابان یک‌طرفه را خلاف می‌رود از جلویمان گذشته و در همین حین شتابان پرسیده «سلام. چطوری؟ خوبی؟». احتمالاً او پیش خودش حساب‌کتاب نکرده که پاسخ دادن به این سوال‌ها اگر نگوییم چند دقیقه، لااقل چند ثانیه زمان لازم دارد. مثل تخمی که از جلوی منقار غاز برداشته باشند، یک ثانیه‌ی بعد دیگر کسی جلوی شخص نیست که جوابش را بدهد، اما الگوی عمل ثابت توجهی به این موضوع ندارد و احوال‌پرسی‌اش را می‌کند.
در این احوال‌پرسی‌ها، بعید است واقعاً نگران حال ما باشند.
