خوب فکر کردم به این که ویژگی مشترک دوستان صمیمی من چیست، به این نتیجه رسیدم که: تواضع. جز با آدم متواضع صمیمی نمی‌شوم. هرچه فاصله‌ی شخص از تواضع بیشتر باشد، فاصله‌ی خودم را بیشتر با او حفظ می‌کنم.
با تواضع نرم می‌شوم، و با تکبر سفت و انعطاف‌ناپذیر. نقدهای متواضعانه را با جان و دل پذیرایم و نقدی که از موضعی جز این باشد، به دلم نمی‌نشیند.
سنسورهای حساسی دارم که فقط با بوی فروتنی آرام می‌گیرند و با کمترین حدی از بوی گنده‌دماغی فعال می‌شوند و واکنش نشان می‌دهند.
اما خودم به کرات خودپرست و فخرفروشم. دست دوستان درد نکند که تحملم می‌کنند. بلکه کمال هم‌نشین در من اثر کند.
