در قسمت قبل به تاریخچه‌ی مختصر قرنطینه پرداختم. در این قسمت موضوع افسردگی و اضطراب حاصل از ماندن در شرایط قرنطینه رو بررسی می‌کنم.
پس از شیوع بیماری سارس در سال ۲۰۰۳ حدود ۱۵ هزارنفر در کانادا قرنطینه شدند. تحقیق روی گروهی از این افراد که به طور میانگین ۱۰ روز در قرنطینه بودند نشون داد که ۲۹ درصد اون‌ها دارای علائم اختلال استرسی پس از حادثه (PTSD) و ۳۱ درصد دارای علائم افسردگی بودند. طولانی‌تر بودن دوره‌ی قرنطینه با شیوع بیشتر علائم PTSD همراه بود*. (۱)
قرنطینه و ایزوله شدن، به چند طریق می‌تونه باعث اضطراب بشه: شخص متوجه می‌شه که برنامه‌ی کوتاه‌مدتی که برای آینده‌ش ریخته به‌طور اساسی و ناگهانی عوض شده. شخص ممکنه مجبور به زندگی در محیطی ناآشنا و جدا افتاده از زمینه‌ی اجتماعی‌ای که بهش عادت داره بشه. و دستِ کم این که شخص نگران سلامتیشه.
ناتوانی از برآورده کردن نیازهای خود یا کسانی که تحت مراقبت شخص هستند، می‌تونه اضطراب رو تشدید کنه. در نهایت این که اضطراب شخص می‌تونه با اختلال ناسازگاری (Adjustment disorder) همراه بشه.
نشون دادن علائم افسردگی و اضطراب، تا حد زیادی، یک واکنش طبیعی به موقعیت‌های استرس‌زاست. دریافت حمایت، اطمینان و وجود اطلاعات دقیق و به‌موقع درباره‌ی اوضاع و شرایط، به بهبود وضعیت شخص کمک می‌کنه. در مقابل، اگر شخص احساس کنه کنترلی بر اوضاع نداره، احساس درماندگیش کم‌و‌‌بیش تشدید می‌شه.
راهکارهایی برای حفظ سلامت روان
توانمندسازی افراد ایزوله شده در قرنطینه، از طریق مشارکت دادن‌شون در تصمیم‌گیری‌ها، کمک کردن بهشون برای به‌دست آوردن یک روتین زندگی در قرنطینه، و هدایتشون به سمت استفاده از مکانیسم‌های دفاعی سالم، مثل شوخ‌طبعی، تا حد زیادی می‌تونه به تعادل سلامت روان این افراد کمک کنه. (۲)
با این حال با طولانی‌تر شدن دوره‌ی قرنطینه، افراد هرچه بیشتر مستعد بروز نشانه‌های جدی‌تر افسردگی می‌شن. تکنولوژی (شبکه‌های اجتماعی، تلفن، ویدیوچت و…) می‌تونه به افراد ایزوله شده کمک کنه؛ و در صورتی که این موارد ناتوان از کمک کردن به شخص باشن، نیازه که گروه‌های دیگه (مثل درمانگران) وارد عمل بشن.
*در مورد مطالعه‌ی اولی که روی افراد قرنطینه شده در کانادا بهش اشاره کردم و نشون داده شد که ۳۱ درصد علائم افسردگی و ۲۹ درصد PTSD داشتند، ممکنه این سوال مطرح بشه که از کجا معلوم این علائم رو از قبل نداشتند؟ در این خصوص سه نکته هست: یکی این‌که بله، ممکنه بخشی از این افراد از قبل علائم رو داشتند. بحث سر اینه که قرنطینه موجب افزایش شده یا نه؛ که این رو از مقایسه کردن دوره‌ی قرنطینه با شیوع علائم متوجه شدند. در بین افرادی که بیشتر در قرنطینه بودند علائم PTSD شایع‌تر بود. و نکته‌ی آخر این که پیمایش‌های طولی (longitudinal) انجام شده در این زمینه هم همین رو نشون می‌ده. برای نمونه یک پیمایش که روی دو گروه افراد بیمار انجام شد – یک گروه ایزوله شده و یک گروه ایزوله نشده – و علائم اضطراب و افسردگی رو بررسی کرد، نشون داد که بیمارهای ایزوله شده پس از دوره‌ای مشخص نسبت به بیماران ایزوله نشده علائم افسردگی و اضطراب بیشتری داشتند (Hannah R. Day, et al., 2013).
منبع: Psychiatry of Pandemics: A Mental Health Response to Infection Outbreak, Springer Pub. P.100-105
