۱- شما متوجه این موضوع هستید که ریشه‌ی رفتار بد دیگران واقعاً به ترس و اضطراب اون‌ها برمی‌گرده – نه به حماقت یا بدجنسی اون‌ها (گرچه تصور حالت دوم آسون‌تره). از موضع حق‌به‌جانب فاصله دارید و نمی‌گید مردم جهان یا هیولان یا احمق. این نگاه باعث شده کمتر جهان رو سیاه و سفید ببینید و دنیا جای جالب‌تری برای زندگی باشه.
۲- شما یاد گرفته‌اید که دیگران نمی‌تونن خود به خود ذهن شما رو بخونن. تا شما فکرها و احساساتتون رو با کلماتی واضح و در آرامش بیان نکنید، نمی‌تونید دیگران رو سرزنش کنید که چرا شما رو درک نمی‌کنن.
۳- شما یاد گرفته‌اید که شما هم بعضی وقت‌ها اشتباه می‌کنید. با جرئت اشتباهتون رو می‌پذیرید و عذرخواهی می‌کنید.
۴- شما یاد گرفته‌اید که اعتماد به نفس داشته باشید، نه به‌خاطر این که خیلی خفنید، چون فهمیدید که بقیه هم مثل شما هستند، مثل شما گیج می‌زنن، ترسیده‌ن یا گم شده‌ن و نمی‌دونن کجان.
۵- شما دائم دستاوردها و موفقیت‌های خودتون رو زیر سوال نمی‌برید، چون پذیرفته‌اید که هیچ‌کس عالی و کامل نیست. همه‌ی ما تا حدی داریم نقش بازی می‌کنیم و معمولاً در تلاشیم نادانی‌ها و نابلدی‌هامون رو بپوشونیم.
۶- شما والدین‌تون رو می‌بخشید چون متوجه هستید که اون‌ها شما رو به دنیا نیاوردند که خوار و ذلیلتون کنن. اون‌ها خودشون به‌طرز دردناکی توی گودال زندگی با مشکلات خودشون در حال جدال بوده‌ن. خشم شما در حق اون‌ها، تبدیل به هم‌دردی و غم‌خواری شده.
۷- شما خوب می‌دونید که چیزای «کوچیک» چقدر زیاد بر حالتون تاثیر داره: مقدار خواب، سطح قند خون، سطح الکل و استرسی که تجربه می‌کنید. در نتیجه، می‌دونید که نباید با کسی که دوستش دارید یک بحث جدی و مشاجره رو شروع کنید، مگر وقتی که مطمئن شدید که همه خوب استراحت کردن، و کسی مست نیست، و شکم‌ها سیره و علائم هشدار دهنده‌ای وجود نداره و دیرتون نشده که به قطار برسید.
۸- شما می‌دونید که وقتی آدم‌هایی که به شما نزدیکن بهتون غر می‌زنن، یا رفتار ناخوشایند یا توهین‌آمیزی دارن، معمولاً انگیزه‌شون این نیست که اعصاب شما رو بهم بریزن، صرفاً ممکنه در تلاش باشن که توجه شما رو جلب کنن و راه بهتری برای جلب توجه بلد نیستن. شما بلدید که ناامیدی نهفته در رفتار کسی که دوستش دارید رو ببینید – و به‌جای قضاوت، با عشق بهش پاسخ می‌دید.
۹- شما قهر نمی‌کنید. اگه از کسی آزرده‌خاطر شدید، نفرت و خشم رو چندین روز توی خودتون نگه نمی‌دارید. شما می‌دونید که قراره به‌زودی بمیرید. شما از دیگران انتظار ندارید که خودشون بدونن مشکل از کجاست. شما مستقیم بهشون می‌گید و اگه بفهمن، می‌بخشیدشون. و اگه نه، به‌طریقی دیگه اون‌ها رو می‌بخشید.
۱۰- شما می‌دونید که زندگی خیلی کوتاهه، و خیلی مهمه که سعی کنید حرفی رو بزنید که واقعاً منظورتونه، روی چیزی که واقعاً می‌خواید تمرکز کنید و به کسانی که اهمیت می‌دید، بگید که چقدر واقعاً براتون مهم هستن. همیشه و هر روز.
